Keramzyt 0-4
lekkie kruszywo ceramiczne przeznaczone do lekkich betonów a także do do wypełnień o grubościach 0-6 cm w środowisku wilgotnym
dokumentacja techniczna
Keramzyt 5-10
do warstw izolacyjnych i wyrównawczych o grubości 3-9 cm we wnętrzach i na zewnątrz, oraz do wykonywania lekkich betonów. Do wypełnień w środowisku wilgotnym.
dokumentacja techniczna
Keramzyt 8-20
Do warstw izolacyjnych i wyrównawczych o grubości warstwy powyżej 8 cm we wnętrzach i na zewnątrz, przeznaczone również do wykonywania lekkich betonów a także izolacji ścian piwnic, drenaży, izolacji rur w gruncie oraz przy układaniu keramzytu w workach do podłóg na gruncie.
dokumentacja techniczna
Keramzyt 0-2
Do samodzielnego wykonywania zapraw murarskich
Keramzyt 2-4
Do wykonywania lekkich betonów, wypełnień oraz do innych zastosowań w środowisku wilgotnym.
Keramzyt 0-6
Do wykonywania lekkich betonów, wypełnień oraz do innych zastosowań w środowisku wilgotnym.
Keramzyt
Keramzyt to lekkie, sztuczne kruszywo budowlane, wypalane z gliny ilastej w temperaturze ok. 1150°C. Do produkcji używa się glin pęczniejących. Po wstępnym rozdrobnieniu i uplastycznieniu materiał kieruje się do pieców obrotowych. W procesie wypalania uzyskuje się materiał w kształcie okrągłych lub owalnych brył o zróżnicowanych frakcjach. Glina podczas spiekania znacznie powiększa swoją objętość. Każda z porowatych wewnątrz "kulek" pokryta jest twardą osłoną ceramiczną.
Otrzymane kruszywo należy do materiałów niepalnych, obojętnych chemicznie, odpornych na wilgoć, działanie pleśni i grzybów i gryzoni. Posiada dobre parametry izolacji cieplnej. Używany jest do produkcji lekkich betonów, zapraw ciepłochronnych, wyrobu pustaków ściennych i stropowych oraz innych elementów wielko i drobnowymiarowych (prefabrykowane domy keramzytowe) , jako materiał izolacyjny (izolacje cieplne) i wykonywania drenaży. W budownictwie stosowany od początku XX wieku. Używany jest także poza budownictwem, w takich dziedzinach jak: np. geotechnika, radiestezja, ogrodnictwo. Historia keramzytu to historia przypadkowego odkrycia: W 1913 roku w cegielni Nathana Thomasa Hayde`a w USA nastąpiła awaria spowodowana zbyt wysoką temperaturą wewnątrz pieca. Niesolidny palacz dosypał zbyt dużo miału węglowego i .. zasnął. Kiedy się obudził, spostrzegł, że zamiast pięknie wypalonej czerwonej cegły w piecu znajduje się nieforemna brunatna masa. Przestraszony palacz zaczął rozbijać ją młotkiem. Odłupywane kawałki były nadspodziewanie twarde, a jednocześnie bardzo lekkie.
Pragmatyczny właściciel cegielni, działając w myśl zasady, że "każdą wadę można podnieść do rangi waloru" wpadł na pomysł opatentowania sposobu wytwarzania spęczniałych grud gliniastych. Uzyskał on patent nr 1255878 na wypalanie lekkiego kruszywa, które nazwał haydit (od swojego nazwiska). Pierwszy zakład ruszył w 1917 roku. Kruszywo to stosowano do wytwarzania lekkich betonów, z których produkowano drobnowymiarowe elementy budowlane.
W Polsce kruszywo nazwano GLINIEC, ponieważ było produkowane z gliny. Jednak
ta nazwa źle się kojarzyła, więc wypożyczono nazwę z języka greckiego - glina
garncarska - keramos, czyli keramzyt.
